Sonnet over curling
Curling
Vorige maand publiceerde Ilja Leonard Pfeijffer in de krant NRC een Sonnet over curling ‘waarin kinderen modern worden opgevoed’.
Het doel van curling is verwoed te vegen
totdat een gladde kunstijsbaan ontstaat
waarop iets ongehinderd, accuraat
en zonder moeite voorwaarts kan bewegen.
En ouders voor hun kroost maar vegen. Wegen
gaan naar de top en zullen van elk kwaad
gevrijwaard zijn. Een kind dat valt op straat,
heeft duidelijk geen opvoeding gekregen.
Het is natuurlijk in de eerste plaats
een statussymbool, zo’n bloedeigen kind,
dat snap ik wel, dat wordt verwoed behoed.
Maar wie altijd maar zonder scheve schaats
wordt voortgeduwd en zonder tegenwind,
is slechts voor potjes curling opgevoed.
Als ouder én in mijn werk op school herken ik deze tweestrijd maar al te goed. Je wilt toch immers het beste voor je kind en het is niet leuk om te zien dat je kind valt, struikelt of worstelt. Op school geldt hetzelfde, ook hier willen we dat het goed met onze leerlingen gaat, dat ze vaardigheden voor het leven aanleren, dat ze zich ontwikkelen en mooie resultaten behalen.
Maar toch ben ik het wel met Ilja Pfeiffer eens, een mens leert ook van vallen en opstaan. We zien dit op school dan ook wel als onderdeel van het leerproces. Er is ruimte om fouten te maken en om daarvan te leren. We nemen niet alles uit handen en we kauwen niet alles voor, leerlingen leren zelf hun werk plannen en verantwoordelijkheid te nemen voor hun activiteiten. En ja, dat gaat wel eens mis. Maar ja, met af en toe een scheve schaats en wat tegenwind is er meer in het leven dan enkel een potje curling.
Rieneke Brouwer, conrector AH