De decembermaand
Elk jaar weer vieren we met de familie Sinterklaas. Een kinderfeest? Nee, het feest is oh zo geschikt voor volwassenen! We trekken lootjes en kopen een cadeau voor elkaar. Het belangrijkste onderdeel is echter het gedicht. De inmiddels grote (13+jarige) kinderen zijn van kleins af aan meegegroeid in het festijn waarin de woordkunst groter is dan het ingepakte cadeautje. Steeds weer een feest der herkenning van een ieders dichtstijl. Een feestelijke avond met echte aandacht voor elkaar.
De avond start met samen eten, aan het einde van de maaltijd vertelt mijn moeder altijd een legende over Sint-Nicolaas. Dit jaar was het de legende van de meisjes zonder bruidsschat, een legende die al voor de achtste eeuw de ronde deed in Myra, de geboorteplaats van Sint-Nicolaas. “Een vader, een verarmde edelman, had geen geld om zijn drie dochters een bruidsschat mee te geven. Zonder bruidsschat was een goed huwelijk uitgesloten en zelf kon hij zijn volwassen dochters ook niet meer onderhouden. Het gezin leefde in armoede en verdriet. De toen nog jonge Nicolaas hoorde van deze trieste situatie en besloot het gezin te helpen. Hij wachtte tot het donker werd en ging bij het licht van de maan naar hun huis. Daar gooide hij, drie avonden achter elkaar, een zak met geld door het raam naar binnen. Ongezien, want hij hoefde er niets voor terug. Hij wilde het geld dat hij van zijn ouders geërfd had, delen met mensen die het echt nodig hadden. Drie avonden achter elkaar hoorde Nicolaas, die zich achter het huis verstopte, gelach en blijde kreten uit het huis nadat hij het geld geschonken had. Wat een vreugde! Spoedig daarna kwamen er huwelijkskandidaten, trouwden de meisjes en gingen zij een goed leven tegemoet.”
Aan tafel praatten we na over geven en ontvangen en hoeveel vreugde het geeft om iemand anders blij te maken. Ook de tieners praatten vrolijk mee, met een vertaling naar hun leven erbij.
Aan het einde van het pakjes en dichtfestijn zei mijn 13 jarige neefje: “Oma, dat verhaal van Nicolaas na het eten is wel echt waar. Ik was net heel blij met het gedicht en het cadeautje dat ik kreeg, maar eigenlijk vond ik het nog leuker om te horen en te zien dat het gedicht dat ik gemaakt had voorgelezen werd en dat opa het cadeautje dat ik had gekocht echt mooi vond. Ik vind geven echt ook heel leuk, net als Sinterklaas!” Een geslaagde avond, met veel voor- en napret en een wijze levensles voor groot en klein.
En dan was het ook nog de eerste zondag van advent. Advent, afkomstig van het Latijnse woord ‘adventus’ ofwel ‘komst’. Elke zondag steken we in de komende periode een kaars extra aan. Zo verwelkomen we steeds meer licht en warmte tot aan Kerstmis, het feest van het Licht, de (weder)komst van Jezus Christus. Een periode die ons uitnodigt om uit te reiken naar anderen. Om licht, liefde en warmte te laten groeien en te delen met een ieder om ons heen. Geven is immers zo ontzettend waardevol, evenals met aandacht kunnen ontvangen.
Ik wens jullie allen veel licht en warmte toe in deze adventsperiode.
Anne Stijn van Nes,
Afdelingsleider (interim) havo/atheneum middenbouw